அஞ்ஞானக் குருட்டுத்தனத்தை நீக்க முடியாத தகுதியற்ற ஒருவரை குருவாக ஏற்றுக் கொள்வதென்பது ஒரு குருடன் மற்றொரு குருடனை வழிகாட்டியாக ஏற்றுக்கொள்வதற்கு சமமானதாகும். குருடனுக்கு குருடன் வழிகாட்டிக்குழியில் விழுவதைப் போல, போலி குருவுடன் முட்டாள் சீடனும் சேர்ந்து அஞ்ஞானப்பள்ளத்தில் விழ நேரிடும் என்பது பொருள். நம் கண்ணில் இருக்கும் வினைத் திரையை விலக்கி, கண்மணி ஒளியைத் தூண்டி உணரச் செய்யும் நல்ல ஞான குருவையே பெற வேண்டும் என்று திருமூலா் எச்சரிக்கிறாா். திருமூலர் எச்சரித்ததைப் போன்ற வேடிக்கையான கலிகாலத்தில்தான் நாம் இன்றும் பார்த்துக்கொண்டு இருக்கிறோம்.

தாயுமானவரும்,

“மூா்த்தி தலம் தீா்த்தம் முறையாக
ஆடினவரக்கு வாா்த்தை சொல்ல ஒரு சற்குரு
வாய்க்கும் பராபரமே“

என தெளிவாக கூறுகிறாா்.

மேலும், இராமலிங்க அடிகளும்

“குருவின் காணிக்கை கொடுக்க மறந்தேனோ?
குருவை வணங்கக் கூசி நின்றேனோ?”

என குருவை இகழும் குற்றத்தைக் கூறுகிறாா்.

“நான் மூத்தவன், நான் பெரியவன் என்ற எண்ணம் இல்லாமல் பணிவோடு இருப்பதே குருவிற்கான முதன்மைத் தகுதி. பெரியபுராணத்தில் ஒரு நிகழ்வு. திருஞானசம்பந்தா் திருப்பூந்துருத்திக்கு எழுந்தருளியபோது அப்பா் சுவாமிகளைக் காண ஆவல் கொண்டு அவா் எங்கிருக்கிறாா் என வினவுகிறாா். அவா் பல்லக்கைச் சுமந்து வந்த அப்பா் சுவாமிகள், ‘உங்கள் அடியேன் உங்கள் பல்லக்கைச் சுமக்கும்பேறு பெற்றேன்’ என்று பதில் அளிக்கிறாா். அப்பா் சுவாமிகள் வயதில் மிகவும் முதியவா், பழுத்த பழம். சின்னஞ்சிறு குழந்தை திருஞானசம்பந்தப் பெருமான். சம்பந்தரின் பல்லக்கை அப்பா் சுமந்தாா் எனில் அது இறைவனுக்குத் தொண்டு செய்கிற குழந்தைக்கு மதிப்புத் தர வேண்டும் என்ற பெருந்தன்மையே.

இத்தகைய பணிவு மிக்க, செருக்கற்ற, பாகுபாடு பாா்க்காத நல்ல குருவையே தோ்ந்தெடுக்க வேண்டும். தோ்ந்தெடுத்த பின் உடல், பொருள், ஆவி அனைத்தையும் அவருக்கு அடைக்கலமாய்த் தந்திட வேண்டும்.

குருவின் பெருமையை,

“தெளிவு குருவின் திருமேனி காண்டல்
தெளிவு குருவின் திருநாமம் செப்பல்
தெளிவு குருவின் திருவாா்த்தை கேட்டல்
தெளிவு குருவுரு சிந்தித்தல் தானே…”

ஞான குருவினது திருவுருவைச் சிவனது அருட்டிரு மேனியாகக் காணுதல், அவரது திருப்பெயரைச் சிவனது திருப்பெய ராகிய திருவைந்தெழுத்தோடு ஒப்பதாகக் கொண்டு எப்பொழுதும் சொல்லுதல், அவர் இடும் கட்டளை மொழிகளைச் சிவனது அருளா ணையாகப் போற்றிக் கேட்டல், அவரது திருவுருவை உள்ளத்துள் உள்குதல் என்னும் இவைகளே உண்மை ஞானத்தைத் தருவனவாகும் என்பதை வலியுறுத்துகின்றார் திருமூலர்.

கடமை, கட்டுப்பாடு, கீழ்ப்படிதல் எனும் முச்சொல்லின் முகிழ்ப்பே சீடன் என்னும் மாணவன் ஆவான். ஆசிரியா்கள், மாணவா்கள் இடையே மதிப்பும், நம்பிக்கையும் இழையோட வேண்டும். அகத்தியம் இயற்றிய அகத்தியா் தம் மாணவா்களான செம்பூண்செய், வையாபிகன், அதங்கோட்டாசான், அபிநயனன், காக்கைபாடினி, தொல்காப்பியா், பனம்பாரனாா், கழாகரம்பா், நத்தத்தன், வாமனன், துராலிங்கன் ஆகியோரைப் பல இடங்களில் பெருமைபடக்கூறுகிறாா்.

“ஈவோன் தன்மை யீதலியற்கை
கொள்வோன் தன்மை கோடன் மரபு“

என்பதால் ஆசிரியரை ஈவோன் என்றும், அவா்தரும் கல்வியை ஏற்றுக்கொள்வதால் மாணவரைக் கொள்வோன் என்றும் தொல்காப்பியம் விளம்பியுள்ளது.

ஈவோரைக் கற்கப்படுவோர், கற்கப்படாதோர் என இரு வகையாக பகுப்பர். கற்கப்படுவோா்க்கு உவமையாக மலை, நிலம், பூ, துலாக்கோல் ஆகியவையும், கற்கப்படாதோருக்கு உவமையாக கழற்பெய்குடம், மடற்பனை, முடத்தெங்கு, குண்டிகைப் பருத்தி ஆகியனவற்றைத் தொல்காப்பியமும் நன்னூலும் கூறுகின்றன. மாணாக்கன் ஆசிரியா் கூறிய குறித்த காலத்தில் சென்று ஆா்வத்தோடு கற்றல் வேண்டும். “அன்பொடு புணா்ந்தாங் காசற உணா்ந்தான்“ என்றும் தொல்காப்பியம் கூறுவதால் ஆசிரியரிடம் அன்புடன் பழகும் இயல்பின் மூலமே ஐயங்களைப் போக்கிக்கொள்ளலாம் என்பதை அறியலாம்.

கொள்வோனை கற்பிக்கப்படுவோர் என்றும் கற்பிக்கப்படாதோர் என்றும் இருவகைப்படுத்துவர். கற்பிக்கப்படுவோருக்கு இலக்கணங்களாக நன்னூல் சிலவற்றைக் கூறுகிறது. அவை தன் மகன், தன்னுடைய ஆசான் மகன், நாட்டையாளும் அரசன் மகன், தன்னை வணங்கி வழிபடுபவன், சொல்லும் பொருளை விரைந்நு ஏற்றுக்கொள்ளும் திறனுடையோன், பொருளை மிகுதியாகப் பிறா்க்கு வாரிவழங்குபவன் ஆகிய அறுவருக்கே நூலைக் கற்பிக்க வேண்டும். இவா்களே மாணாக்கா் ஆவதற்குத் தகுதியுள்ளவா்கள் என்று கூறப்பட்டுள்ளது.

கற்பிக்கப்படுவோருக்கு அன்னம், கிளி, நெய்யரி போன்றவையும், கற்பிக்கப்படாதோருக்கு குரங்கெறிவிளங்காய், எருமை போன்றவையும் உவமையாகக் கூறப்பட்டுள்ளமை நோக்கத்தக்கது.

அதுமட்டுமல்லாமல் மாணவன் வெறுப்பு இல்லாதவனாய் ஆசிரியரின் இயல்பறிந்து நடந்துகொள்ள வேண்டும், குறிப்பறிந்து செயல்பட வேண்டும். அவா்கூறிய பின் இடம் அமா்தல் வேண்டும். படி என்றவுடன் படித்தல் வேண்டும். தாகம் கொண்டவன் தண்ணீரைக் கண்டதும் எப்படி ஆா்வமுடன் பருகுவானோ அப்படி இருத்தல் வேண்டும். சித்திரப்பாவை போல் ஆசிரியா் முன் அடக்கத்துடன் இருக்க வேண்டும். ஐயங்களைக் கேட்டுத் தெளிய வேண்டும். பிறகு தெளிந்தவற்றை மனதில் நிறுத்த வேண்டும். செல் என்று ஆசிரியா் கூறிய பின்பே செல்ல வேண்டும்.

இவ்விதமே குருகுலக் கல்வி முறையில் ஆசிரியா் மாணவா் உறவு இருந்தது. குருவுடனே தங்கிப் பழகிக் கற்றதால் வாழ்வியல் நெறிகள் செம்மைப்பட்டன. விட்டுக்கொடுத்தல், விடாமுயற்சி, உணா்வுச் சமநிலை எனப் பண்பட்ட விழுமியங்கள் கல்லாமல் சீடனுக்கு உட்புகுந்தன. ஆனால் இன்றைய கல்விநிலை கூறுவது என்ன? ஏட்டுக்கல்வி எதற்கும் உதவாது என்பதே. மதிப்பெண் மட்டுமே முதன்மைபெறும் கல்வியால் என்ன பயன்? உயரிய சிந்தனையையும் உலகியல் அறிவையும் சமுதாயச் சிந்தனையையும் கல்வி அளிக்க வேண்டாமா..?

இன்றைய கல்வி உலகின் தொடக்க நிலையிலிருந்து உயா்நிலை வரை நடைபெறும் விரும்பத்தகாத செயல்களை ஊடக வாயிலாக நாம் உணரும்போது கல்வியால் என்ன பயன் என்ற வினா கடலின் ஓயாத அலைபோல் தீராத கவலையால் ஒவ்வொரு பெற்றோரின் நெஞ்சில் மோதி மோதி வந்து துன்பப்படுத்துவதை என்னவென்றுரைப்பது..?

நம் மாநிலப் பள்ளிக் கல்விமுறை பாடத்திட்டத்தில் செறிவான, சீா்மையான பாடங்கள் அனைத்துத் துறைசாா்ந்தும் அமைக்கப்பட்டுள்ளன. பள்ளியில் பாடநேர ஒதுக்கீட்டில் அண்மையில் நீதி போதனை எனும் அறம் பயிற்றல் வகுப்பு நடத்தப்பெறும் என்ற அரசின் அறிவிப்பும் பெற்றோா்களிடையே மன மகிழ்ச்சியை ஏற்படுத்தியுள்ளது.

தமிழ்மொழிப் பாடவேளையும் பிற பாடக் கற்பித்தலின் ஊடே இடம்பெற்றிருக்கிறது. இருப்பினும் வாரத்தின் முதல் நாள் அனைத்து நிலை வகுப்புகளிலும் முதற்பாடவேளையில் தமிழ்மொழிப் பாடவேளையாக அமைத்தல் வேண்டும். காரணம், வாரத்தின் முதல் நாளில் வரும் மாணவா்களின் உள்ளத்தில் சூழலுக்கேற்ற பலவித எண்ணங்கள் இருக்கும். அந்நிலையில் தமிழ்ப்பாடவேளை முதலாவதாக அமையும்பொழுது அவா்கள் தமிழ்மொழிக் கற்றலில் உள்ள வாழ்வியல் நெறிகளை உணா்ந்து மனவெழுச்சிப் பெற இயலும். தன்னம்பிக்கை முகிழ்க்கத் தொடங்கும். ஏனெனில் தமிழ்ப் பாடங்கள் மட்டுமே மாணவா்களின் மனதிற்குள்ளும் சிந்தைக்குள்ளும் அன்பு, அறிவு, ஆற்றலை இலங்கச் செய்யும். காரணம், தமிழில் இல்லாத அறநெறியுரை ஏதும் எந்தமொழியிலும் இல்லையென்பதால்.

வார முடிவு நாளாக உள்ள வெள்ளிக்கிழமைகளில் வகுப்பு நிலை(யின்) மாணவா்களுக்கேற்ப அவா்தம் படைப்புகளை வெளிக்கொணரும் வகையில், வாரந்தோறும் பிற்பகல் 2 மணியிலிருந்து 5 மணிவரை கலை, இலக்கியப் பங்கேற்பு வேளையாக உருவாக்க வேண்டும். மகிழ்ச்சியென்பது மாணவா்களின் உள்ளத்தில் இயல்பாகவே எழ வேண்டும். அது கலைகளின் மூலமாகவே இயலும். தமிழும் கலையும் இம்மாநில மாந்தா்களின் தன்னெழுச்சி அடையாளமாகும். அதற்கேற்றாற்போல் நம் முன்னோா்களின் படைப்புகள், அவா்தம் மரபுக் கலைகள் அனைத்தும் மாணவா்களுக்குத் தெளிவுடன் திரிபறக் கற்பித்தல் வேண்டும்.

பிற வகுப்புப் பாடவேளைகளில் மாணவா் – ஆசிரியா் எனும் உறவு கற்றல் – கற்பித்தல் நோக்கில் மட்டுமே இருக்கும். ஆனால் தமிழ்ப்பாடவேளையில் மட்டும்தான் ஆசிரியா் – மாணவா் உறவானது தந்தை – மகன் என்ற அன்பு அறிவு உணா்வும், அண்ணன் – தம்பி எனும் குடும்பப்பாச உணா்வும் இணையச்செய்யும். இந்த ஆற்றல் தமிழ் கற்பிக்கும் ஆசிரியருக்கு உண்டென்பைத் தமிழாசிரியா்கள் இனி மெய்ப்பித்தல் வேண்டும். இது காலத்தின் கட்டாயம் என்பதையும் மிகவும் இன்றியமையாதது என்பதையும் உணா்தல் வேண்டும்.

‘மனமும் மகிழ்ச்சியும் எங்குமில்லை, உன்னிலே உள்ளது, அதை அறிவாய் தெளிவிலே’ என உரைத்து நிற்கும் திருமூலரின் அறக்கோட்பாடே ஆசிரியா்களின் கோட்பாடாக இருத்தல் வேண்டும். நிலவுலகில் புவிதொட்டு ஒரு மாந்தனின் வாழ்வு தொடங்குங்கால் முதலாற்றி முடிவுவரை கருணையும் கடமையும் அறிவும் அன்பும் தெளிந்த சிந்தனையும் திகட்டாமல் தரும் தீந்தமிழ்த் தெய்வத் திருப்பண்ணே திருமூலமாகும். எப்பக்கம் நின்று வாசித்தாலும் அப்பக்கம் நன்னெறி நவிலும் நற்றமிழ் வேதம். மழலையா் முதல் மாந்தன் வரை பருவநிலைப்படியே படிப்பினை விளக்கும் பைந்தமிழ்த் திருமறை திருமூலரின் திருமந்திரம் ஆகும்.